ΕΙΣΑΓΩΓΗ  ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

·        Η δημοτική ποίηση ανήκει στην προφορική λογοτεχνία, η οποία είναι ομαδική, είναι παραδοσιακή και αυθόρμητη.

·        Διακρίνεται για την τολμηρή σύλληψη του θέματος και αποτελεί τη γνήσια έκφραση της λαϊκής ψυχής, των συναισθημάτων, της κοινωνικότητας, της φιλοξενίας, της φαντασίας και του πόθου για την ελευθερία.

·        Τα δημοτικά τραγούδια συνδέονται με τη μουσική και το χορό.

·        Δεν είναι δημιουργήματα ενός ατόμου, αλλά πλάθονται από τον ίδιο το λαό.

·        Τα δημοτικά τραγούδια δε διασώζονται σε μία μορφή, αλλά σε πολλές παραλλαγές ανάλογα με τον τόπο.

·        Διαχωρισμός με βάση τη μορφή: α) καθαρώς λυρικά ή τραγούδια (έκφραση συναισθημάτων) β) επικολυρικά ή διηγηματικά (διήγηση με ποιητικό τρόπο μιας ιστορίας, μιας παράδοσης, ενός μύθου).

·        Τα διηγηματικά τραγούδια χωρίζονται σε 3 κατηγορίες: α) αυτά που αναφέρονται στη δημόσια ζωή (ακριτικά, κλέφτικα, θρήνοι για την άλωση πόλεων) β) αυτά που αναφέρονται σε εκδηλώσεις και συνήθειες της ιδιωτικής ζωής (της ξενιτειάς, μοιρολόγια, νανουρίσματα, της αγάπης και γ) τις παραλογές.

·        Παραλογές: εθνικά ποιήματα των Ελλήνων, που έχουν υπόθεση φανταστική ή πλαστή, όπου η λαϊκή φαντασία εκδηλώνεται με τη μεγαλύτερη φαντασία και δύναμη.

·        Μορφολογία του δημοτικού τραγουδιού: δεκαπεντασύλλαβοι στίχοι, χωρίς ομοιοκαταληξία, λιτότητα εκφραστικών μέσων, αρχή της ισομετρίας, γλώσσα με δύναμη και παραστατικότητα, πληθωρική χρήση ρήματος και ουσιαστικού, αντιθέσεις, άστοχες ερωτήσεις, άπορα ή αμήχανα και παρομοιώσεις

·        Η πιο γνωστή συλλογή δημοτικών τραγουδιών είναι αυτή του Νικολάου Πολίτη με τίτλο «Εκλογές από τα τραγούδια του ελληνικού λαού» (1914)